Een puber in huis

Als er een vrije schooldag aankomt, ben ik als mama op voorhand al helemaal gespannen. Keer op keer komt mijn dochter me een volledig georganiseerd plan voorleggen. En zo gebeurde het laatst ook;  op de vooravond komt Marlies goed gezind van school en confronteert me met al haar gemaakte afspraken: haar vriendin is jarig en ze mag een ganse dag mee naar een zwemparadijs.  Aansluitend is er een scoutsfuif en iedereen blijft nadien bij Linde op de zolder slapen.

Terwijl Marlies haar plan uitlegt,  stijgt de ergernis in me vanuit vroegere slecht georganiseerde afspraken en last minute verrassingen.

Een keer sprak ik met mijn persoonlijke PRH-coach over een hoogoplopende ruzie met Marlies. Ik leerde dat ik niet dadelijk mijn reactie moet geven, maar Marlies kan vragen wat ze er zelf van vindt. Met dit gesprek in mijn achterhoofd lukt het me soms de confrontatie met mijn dochter anders te beginnen,  met de realiteit voor ogen. Soms lukt het me rustiger te vragen wat ze er zelf van vindt, wat voor haar haalbaar lijkt…  Soms loopt ze geërgerd en grommend weg en moet ik veel moeite doen om haar niet achterna te lopen en te roepen zoals gewoonlijk. Een hele resem gedachten flitst dan aan een razendsnel tempo door me heen : “wat denkt de jeugd wel, moet ik weer maar eens knikken en ja zeggen, ik doe al zoveel, is het nooit genoeg … “ . Halt kunnen zeggen tegen al deze gedachten en luisteren naar wat Marlies wil, zijn lukervaringen die me vertrouwen geven en onze relatie ten goede komen.

Hilde, mama van Marlies (16 jaar)